سازوکارهای واکنشی شورای امنیت به تجاوز جنسی در روند درگیری‌های مسلحانه (با تأکید بر قطعنامه‌های 1325 و 1820 شورای امنیت)

در جریان درگیری­های نظامی در دو دهه‌ی اخیر (2010 - 1990) -به‌خصوص جنگ­های داخلی- موارد متعددی از خشونت علیه غیرنظامیان -به‌ویژه تجاوز جنسی- از سوی نیروهای درگیر گزارش شده است. مشکلات اجتماعی ناشی از تجاوزات تا سال­ها پس از خاتمه­ی جنگ ادامه داشته است. نهادهای حقوق بشر خشونت­های جنسی بسیاری علیه زنان در افغانستان، بوسنی و هرزگوین، چاد، ساحل عاج، جمهوری دموکراتیک کنگو و اوگاندا گزارش داده‌اند. در سال 1971، ارتش پاکستان به زنان بنگلادشی و سربازان آمریکایی و ارتش ویتنام جنوبی به زنان ویتنامی تجاوز کردند. در طول تاریخ، استفاده از حربه­ی «تجاوز جنسی» یکی از تاکتیک­های روانی جنگی بوده است؛ در جنگ جهانی دوم، حدود یکصد هزار زن که «زنان آرامش‌بخش» نامیده می­شدند، ازلحاظ جنسی در خدمت سربازان ژاپنی قرار داشتند. پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی و با هدفی کاربردی عملکرد شورای امنیت پیرامون تجاوز جنسی در درگیری­های مسلحانه را بررسی و تلاش می­کند با بررسی سیر مفهوم امنیت، به این فرضیه دست یابد که حاکمیت نیم قرن گفتمان امنیت دولت­محور و رئالیستی موجب غفلت نهادهای بین­المللی مرتبط با مفهوم امنیت به­ویژه شورای امنیت سازمان ملل متحد به مقوله­ی تجاوز جنسی در درگیری­های مسلحانه شده است. در پایان نیز به اجمال راهکارهایی برای بهبود عملکرد این نهاد امنیتی و بین­المللی پیشنهاد می­دهد.